“There is nothing making sense in this story”, zegt de Syrische Batoul Karbijha in de documentaire die ze maakte over haar vermiste zus Maysoon. Maysoon is verdwenen, de boot waarmee zij de reis maakte naar Europa kapseisde en sindsdien is ze zoek. Batoul wil haar zus vinden maar loopt daarbij tegen allerlei grenzen aan.
“There is nothing making sense in this story” staat voor Esther Vonk ook symbool voor hoe we als Europa omgaan met vluchtelingen. Als ze vraagt wat we de laatste tijd hebben gehoord over vluchtelingen, blijkt dat vooral in het beperken van de toestroom te zitten of het geen plek hebben om mensen op te vangen.
Kampen zijn er nog
Maar, zo vertelt Esther, hoewel de aandacht voor de vluchtelingen en hoe zij – als ze aankomen – worden opgevangen verminderd, de kampen zijn er nog steeds. En daar, in een van die kampen op Lesbos, is Stichting Bootvluchteling, waar Esther directeur van is. Ze zijn iedere dag, 365 dagen per jaar, aanwezig in hun mobiele kliniek en bieden binnen en buiten het kamp praktische, medische hulp en psychologische hulp. Een team van 3 of 4 coördinatoren is er actief, hebben lijnen met overheden, en coördineren de vrijwilligers.
Stichting Bootvluchteling
Het bijzondere aan Stichting Bootvluchteling is dat ze naast praktische hulp, ook de belangen behartigen van de inwoners van het kamp. Niet alleen bij de kampdirectie en de Griekse overheid, maar ook op Europees niveau. Zoals met het recente initiatief waarbij de stichting samen met andere organisaties zoals Amnesty International de Nederlandse regering aansprakelijk stelt voor de gevolgen van de EU-Turkijedeal. Zodat dergelijke ´deals´ die lijden tot de schendingen van de rechten van duizenden mensen op de vlucht, niet meer gesloten worden.
Vrijwilligers verblijven 6 weken tot 3 maanden in het vluchtelingenkamp om zorg te verlenen. Verpleegkundigen, artsen, psychologen en aanverwanten zorgen er samen met de coördinatoren voor dat de inwoners van het kamp ergens terecht kunnen. En dat is hard nodig, zeker nu de aandacht voor wat er aan de grenzen gebeurt verslapt en financiering door donaties vermindert of uitblijft waardoor veel organisaties zich noodgedwongen moeten terugtrekken.
Het motto van Stichting Bootvluchteling luidt “Mensen boven grenzen”. En die boodschap maakt deze avond in Pulchri veel los onder de aanwezigen van ons netwerk. Enkele leden zetten zich – vrijwillig of anderszins – in voor vluchtelingen en merken dat er voor alles wat een nieuwkomer wil of moet doen, complexe processen en apart ´potjes´ zijn. Dit vergt geld en begeleiding. Ook is vaak van de energie en veerkracht na een paar jaar noodgedwongen vastzitten in complexe procedures niet veel meer over. (Recent zette de rechter een streep door de beperking van 24 weken waarin iemand mag werken.)
Wat kunnen we doen?
Het is een groot en complex vraagstuk waarvan we soms niet weten wat we ermee moeten. Gelukkig nemen vele aanwezigen van vanavond mee dat je ook met kleine dingen impact kan maken. Bijvoorbeeld door (uit de schatkist):
- Te doneren, en anderen in je netwerk te vragen hetzelfde te doen. Alle bijdragen zijn hard nodig!
- Je in te zetten als vrijwilliger (bij Stichting Bootvluchteling, of bijvoorbeeld VluchtelingenWerk Nederland)
- Anderen te vertellen van het werk dat organisaties als stichting Bootvluchteling doet
Blijf op de hoogte van wat de stichting doet door je aan te melden voor de nieuwsbrief. Zo hebben wij – Nancy en Rosanne – op een door stichting Bootvluchteling georganiseerde avond de documentaire My Maysoon gezien in aanwezigheid van Batoul. Heftig, zeker als je je realiseert dat dit slechts een van die vele duizenden verhalen is, maar – net als onze netwerkavond – ook heel inspirerend. 15 juni wordt de documentaire uitgezonden bij NPO.